Zin om even te lachen? Lees dan volgende klucht.
Gelukkig dien ik niet al te veel naar ziekenhuizen te gaan en is het jaren geleden dat ik nog in het Sint-Erasmusziekenhuis geweest ben.
Binnengekomen in het onthaal merk ik dat de supermoderne elektronica ondertussen zijn intrede heeft gedaan. Als superopmerkzame burger merk ik na even alles rustig overschouwd te hebben een kastje waar me gevraagd wordt mijn identiteitskaart in te steken. Uiteraard doe ik dit als brave burger en er wordt vrijwel onmiddellijk een bon uit het toestel gespuwd, ik bedoel dus letterlijk gespuwd. Er is geen opvangbakje en die bon dient dus wel op de grond te vallen. Het is te hopen dat patiënten met rugproblemen een ander ziekenhuis kiezen.
Ik merk vier loketten, zwaar afgeschermd van de criminele burger met dik glas. Boven elk loket hangt een lichtkrant. Drie van de vier lichtkranten werken niet of slaan tilt, de vierde duidt "gesloten" aan, gelukkig boven een loket dat daadwerkelijk gesloten was. Er zijn twee loketten bemand en beiden hebben een wachtrij. Ik schuif aan bij de minste wachtrij. Ik krijg de opmerking dat ik aan het andere loket dien aan te schuiven. Mijn eerste verwondering, want dit staat nergens aangegeven. Maar kom, we werken mee. Mijn rij schuift twee klanten op en mijn tweede verwondering is er. De dame van het eerste loket wenkt me dat ik bij haar mag komen. "Hallo mevrouw, daarnet mocht het niet, nu mag het wel?". Braafjes leg ik mijn lichtjes bevuilde bon met mijn SIS-kaart op de toog. "Mag ik uw identiteitskaart?". Mijn derde verwondering en ik antwoord dat ze toch al mijn gegevens hebben gelet ik mijn identiteitskaart daarnet in dat toestel heb moeten steken. Vervolgens komt mijn vierde verwondering als ik de opmerking krijg "dat ik geen voorschot moet betalen omdat ik voor de eerste maal dat kastje heb gebruikt". Het kriebelt om ook daar weer een vraag over te stellen wat het eerste gebruik van dat toestel met een voorschot te maken heeft, maar ik slik mijn woorden in. Het haalt toch niet veel uit.
Eindelijk naar boven, ondertussen bijna vijftien minuten verloren en net iets te laat voor mijn afspraak. Boven op de tweede verdieping moet ik zijn, route 21, ben ik te weten gekomen. Aan route 21 aangekomen, een gesloten balie en een hoop deuren. Nieland om me te helpen. Aan iedere deur hangen blijkbaar de namen van de dokters, ontdek ik met mijn grote speurneus. Er zit niets anders op dan alle deuren af te gaan, eerst links, dan rechtdoor - oh nee, dit is enkel voor bezoekers - dan rechts. Ha, gevonden! "Dag mijnheer, we konden u niet bereiken, uw afspraak is geannuleerd omdat de dokter ziek is". Mijn vijfde verwondering als ik te horen krijg dat ze mijn telefoonnummer niet hebben en dat ze me niet konden waarschuwen. Moet de dame met wie ik gebeld heb om de afspraak te maken dan niet in het oog houden dat er een wijze van contactname in hun computer staat?
Hoe komt het dat vroeger, zonder al die electronica, alles wél vlot verliep?
Oh ja, de twee sterren zijn voor het onthaal en de administratie, niet voor de kwaliteit van de medische dienstverlening. Zover ben ik nog niet gekomen...
(1)
(1)